Haftaiçi Sineması - #benimgözümden WHIPLASH

Hayatım boyuncu yapacağım herhangi bir şeye bu kadar tutkuyla bağlı olacak mıyım acaba?

Eğer koskoca bir tutkunuz yoksa bu filmi izlerken sürekli bunu soracaksınız kendinize. En azından ben sordum.

19 yaşında ve kendini ritme adamış bir genç, ülkedeki en iyi müzik okulu, gerçek anlamda manyak bir orkestra şefi ve caz müzik şöleni.

Şimdiye kadar izlediklerimden çok farklı kulvarda bir filmdi. Sadece ve sadece tek bir konuya odaklanmıştı. Bolca müzik, müzik ve müzik vardı ve ritme kapılıp gittim.
Normalde sıkılgan biriyim ve tek bir konu üzerinden giden filmleri sevmem fakat durağan gibi gözükse de aslında içinizde fırtınalar koparabilecek bir film.

Arka planda aslında bir onaylanma mücadelesi gördüm bu genci izlerken. Küçükken babasından, müzik okulunda ise acımasız şef Fletcher'dan onay alma mücadelesi. Var olma mücadelesi.

***Bu mücadeleyi seyrederken bol bol küfür duyacaksınız aman dikkat sinir bozukluğu yaşayabilirsiniz!***

Gelgelelim; orkestra şefi Terence Fletcher'ın acımasız ve küfür dolu eleştirileri filmin başlarında beni biraz ürkütse ve rahatsız etse de sonrasında çok çok daha anlamlı bir finale sebep olmuş olması ve bu karmaşa harikaydı. 
Andrew Neyman'ın azmi, "ellerini kanata kanata" dahi olsa asla pes etmeyip çalmaya devam etmesi harikaydı.

Ve belirtmek isterim ki film tam 19 günde çekilmiş, bunu öğrenince filme, oyunculara ve yönetmene saygım kat kat arttı açıkçası.

Finalde davul solosu tam 9 dakika sürüyor. Şaşırdım kaldım, harikaydı.
Müziğe ve ritme biraz da olsa ilginiz varsa, hele hele benim gibi caz müzik seviyorsanız bu filmi kaçırmayın derim.

Sonraki yazımda görüşmek üzere, şimdilik hoşçakalın.

❤