2018'den Öğren(e)mediklerim ve dahası

Klasik bir cümleyle başlayalım, sonra yeriz kafayı: Yine bir yılı geride bırakıyoruz. 

Birçok şey öğrendim. Daha önce de yazdığım gibi bu sene, 20 yaşım, bana en çok sabretmeyi öğretiyor. 2018'de öğrendiğim en kıymetli şeylerden biri. Fakat yetiyor mu? Yetmiyor, asla yetmiyor. Bazen hala sabırsızlıktan içim içimi kemirebiliyor. Konuşulacak önemli bir konuyu beklemek mesela, çile benim için. 

Başka? 

Çok insanın çok sosyallik demek olmadığını öğrendim. Kendi kendimle vakit geçirmeyi öğrendim. Sosyalleşerek mutlu olabilen bir insanım, özellikle üniversiteye başladığımdan bu yana. Fakat okuldaki 3. senemde işler biraz değişti. Sosyallikten ziyade evde vakit geçirmekten de mutlu olmaya başladım. Çünkü aslında bunu da istiyordum fakat yapmıyordum. Yurt odalarının ve yurtta çoğunlukla huzurlu olmayışımın sonucuydu bu. O kadar duramıyordum ki odamda, tüm saatlerimi planlıyor ve o şekilde yaşıyordum. Kendime ayırdığım vakitleri o kadar azaltmıştım ki. Bu sene kendi evim ve kendi özel alanım var ve 2 sene yurtta nasıl kafayı yememişim, hayret. Belki de sabretmeye yurttan sonra başlamışımdır.. :)

İşte bu yüzden 2018'in en güzel getirisi bu minik evde huzurlu olmam oldu. Tanımadığım 3 kişiyle 1 sene sözleşmeli eve çıkmak aldığım en büyük risklerdendi ve sonucu şaşırtacak derecede. Umarım her güzel şeyin anlatılarak bozulması kanunu burada işlemez ve huzurumuz devam eder!

Öğrendiklerim konuş konuş bitmez, başlıkta da olduğu gibi öğrenemediklerimden de bahsetmek istiyorum.

Hala insanlara şaşırmamayı öğrenemedim.
Gerçi şaşırmayı bıraktığındaki nokta "büyümek" oluyor derler, büyümemeye direndiğimdendir belki de.

Stresimi kontrol etmek konusunda da çok başarılı olamadım bu sene de.
İlerleme olsa da, derimdeki geçmeyen stres kaynaklı yaralar gösteriyor ki bilinçaltım ve bünyem hala stres dolu.
(Belki 2019'da biraz meditasyon?)

Bazen çok sabırlı olabilsem de, bazen insanlara yansıtmamam gereken duygularımı yansıtmamayı beceremedim.
Hiç hoş olmuyor. Sonra yargılasınlar dursunlar. Duygularıma daha fazla hakim olmayı öğrenmem gerek. Bu beni belki daha çok strese sokacak fakat ne olursa olsun bunu 2019'da başarmayı ümit ediyorum.
Bu arada, her zaman üzüntüyü de mutluluğu da dibine kadar hissederek yaşamayı, duyguları bastırmamayı tercih ve tavsiye eden bir insanım. Fakat bazı duyguları dibine kadar yaşarken yalnız olmamız gerekebilir. Ya da doğru insanlarla birlikte olmamız, en önemlisi.

Bu sene de istediğim kadar tutumlu olmayı öğrenemedim!
Hakkımı yemeyeyim, yine biraz ilerleme var(?) :) (2019 hedefleri alarmıııı!)

Uykumu nasıl düzene sokacağımı öğrenemedim.
4'te yat 8'de kalk, bunu 3 gün devam ettir; 3. gün eve geldiğinde koy kafayı 3 saat uyu! Kalktığında bayıla bayıla işlerini halletmeye çalış. Sonra gece yine uyuyama, sabah kalkmaya çalış ve alarmlar deli etsin...
2019'da bu döngüden çıkmalıyım!

Hayal dünyasından çıkmak isteyip de çıkamayışlarım...
Ah ne zaman büyüyeceğim ben? Ne zaman tamamen mantıklı bir insan olacağım! İsteseydim belki 2019'un bu konuda bir şansı olabilirdi.

Öğrenemediklerimi de seviyorum, biliyor musun? 
Her şey kusursuzca istediğimiz gibi olsaydı bir sonraki seneye bir hayalimiz, hevesimiz, hedefimiz olur muydu?
İşte, hayat.
Hayat böyle bi şey sanırım ve akıntıya ters yönde kürek çekmeyi bırak. Ne sunduysa hayat, o. Ne yaşadıysak, o.

Okuduğun için teşekkür ediyorum!


Ve yazım biterken size bir soru:
2019 size bol bol ne getirsin? ❤