"Belki çok yakın, belki çok uzaklara"

İlk önce bir karavanım olsun istiyorum. Belki bana metrekareler sunamayacak ama yollar ve keşifler sunacak 4 tekerlek.

Sıkılıyorum ben buralardan. Klişe bir cümle kuruyorum sürekli evet, biliyorum. 

Ama sizin sıkıldığınız gibi sıkılmıyorum ki ben. Ruhum burada değil sanki, sadece bedenim burada. Ruhum ait olduğu yerleri arıyor. Sadece tek bir yere de ait değil biliyorum. Ben engel olamıyorum fakat ona, dış seslerden uzaklaşıyor kendi kendine ve beni hüzne boğuyor.

Üzüntülerden kaçmak istiyorum. Evet, mümkün değil, biliyorum ama en azından hüznü en aza indirgemek istiyorum. 20 yaşındayım ben ve yaşımı hissetmek istiyorum sadece. 

Çok parlak bir gelecek, çok güzel eşyalar ya da çok büyük miktarda paralar hayal etmiyorum ben yaşıtlarım gibi.
Hayatın kısa olduğunun idrakındayım. Evet bunun herkes farkında. Ama herkes farkında değil. Bu cümleyi anlıyor musunuz?

Güzel insanlar, gülümseyen simalar, sıcak bir ev, samimi bir yuva hayal ediyorum sadece. Artık bunun için çokça dua ediyorum çünkü sığınacak başka bir limanım kalmadığını hissediyorum.

Bu yazı da hayattaki diğer çoğu şey gibi hüzün dolu oldu. Kaçınılmaz son mu bu?
Kaçınılmaz sonlardan bile kaçmak istiyorum ben.

En çok kaçmak istediğim şey ise hüzünler iken ben hüzün doluyum, baksanıza. Peki insan kendinden kaçabilir mi? 

Kaçamaz muhakkak fakat uzaklaşabilir kendinden, benliğini oluşturan şeylerden kaçarak uzaklaşabilir elbet.

Belki hüznümü bırakıp buralara, belki çok yakın belki çok uzaklara,
belki dündü bu fırsat kaçırdım, belki de bazen düşündüğüm gibi herhangi bir zaman dilimi uygundur herhangi bir hayale.

Belki bir gün bu yazı kadar bile hüzne katlanamayacak ve bu yazıyı da silmek isteyeceğim diğer birçok şey gibi.

Bilmiyorum, bilmek istemediğim de bir gerçek,

(hüzünlerim bitmediği gibi bu yazı da bitmeyecek)